Zo zit ik in een lege boot, beide jongetjes zijn net de straat uitgereden. Woek spijbelt een dagje bij zijn oma. Of nee, hij heeft heel erg spierpijn en heel erg zijn best gedaan, dus eigenlijk wel recht op een dagje rust (zegt hij zelf). Milo gaat naar de paardjes.
Dat betekent dat ze laat thuiskomen, wat weer betekent dat mijn dag zojuist is verdubbeld, wat schrijfbare uren betreft. Er is nog vanalles wat ik wil, maar wat ook heel fijn is: even niks. Daar heb ik zomaar tijd voor.
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
‘Wat is dat?’ ‘Dat is je ribbenkast Milo.’ ‘Die wil ik niet!’ ‘Maar die zit aan je vast.’ ‘Hij moet weg.’
Soms denk ik: waar komt hij nou weer vandaan. Dat jongetje dat daar vol ijver boekenloopt. En dan denk ik; oh ja, uit mij. Alsof dát zo logisch is.
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
‘Maar ik wil met jou meehee, mama.’ Griep dwaalt nog steeds door de boot, en hoewel de kinderen geen koorts hebben, zijn de lontjes kort, de tranen talrijk. Het etentje zondag bij mijn jarige schoonmoeder gaat onverwachts goed: klein jongetje met vuurrode wangetjes op schoot, dat mijn eten opeet. Vanmorgen is er vóór school al pijn aan…