Over schrijvende handen en ochtendmailtjes

Er zijn steeds nieuwe dingen waar ik niet over schrijf. Waarschijnlijk omdat het al zoveel tijd kost om erover na te denken. Ik ben al niet zo goed in snelle openbare meningen (wat mij een uitstekend columnist maakt, maar dat terzijde) ik heb ook gewoon veel aan mijn hoofd. Zo schrijf ik niet over dat e-cultuur project waar heus wel schot in zit. Of dat filmpje dat ik maak voor die camjo opleiding en dat nog niet helemaal aan alle eisen voldoet, maar er wel voor zorgde dat ik vanmorgen stiekem in de Bagel en Beans mijn eigen schrijvende hand zat te filmen. Ik schreef ook nog niet over die reis naar New York die over een week begint en zelfs niet dat ik vanmorgen niet naar yoga ging omdat ik over Robyn wilde nadenken of dat ik laatst Maurits een bericht stuurde om zes uur ’s ochtends ofzo, omdat Milo nachtmerries heeft en we dus opeens weer met gebroken nachten zitten – en dat hij toen een bericht terugstuurde dat hij mijn ochtendmail kreeg op het moment dat zijn uitgaansavond nog niet was afgelopen.
Toen dacht ik: als je kinderen krijgt denk je een hele tijd: als ze eenmaal wat groter zijn wordt het weer als vroeger. Dat duurt een tijdje tot je ontdekt: het wordt nooit meer zoals vroeger. En dán moet je gaan verzinnen hoe het dan moet.
Dat nu.
Dat ben ik dus aan het doen.