Gloria

Milo zingt elke dag ‘in de gloria’ en ‘hoera hoera hoera’. De hele tijd, achter elkaar door. Het leven één groot verjaarsfeest.
Maar omdat hij ook ooit prematuur was wordt hij getest. Dit keer op het moment dat hij ongeveer twee jaar oud zou zijn, namelijk nu.
Hij werd eigenlijk 13 mei al twee, maar ze geven hem die drie maanden bonustijd, en dán testen ze of hij al die hoofdprijzen van te-vroeg-geborenen aan het winnen is: ontwikkelingsstoornissen, groeiproblemen, andere zaken. Of, optimistischer: ze testen of zijn ontwikkeling een beetje gelijk loopt met die van een normale tweejarige.

Het begint met een onderzoek door een vriendelijke psychologe van een dik uur. Puzzels, kleuren raden, achteruit lopen. Ik weet helemaal niet of hij achteruit kan lopen, maar hij kan het. En dat trappetje in die kleine kamer neemt hij ook met gemak – wel honderd keer. Maar bovenal zit onze stuiterbal vol overgave op te letten.
Daarna volgt het kloppen en meten bij de kinderarts. Hij bungelt onderaan die consultatiebureau-curvemetingen wat betreft gewicht en lengte, maar hij bungelt eraan. En die psychologische testen, de pyschologe moet het nog even officieel uitrekenen, gingen officieus alvast heel goed.
De kinderarts zegt: ‘Ik denk dat jullie hem onderschatten, hij verstaat echt alles.’
Milo kijkt op van het raam waar hij naar de schilder staat te zwaaien.

Sindsdien is het alsof hij een enorme sprong heeft gemaakt, onze peuter. Want hij begrijpt dus echt alles.
Ik heb ook de hele tijd zin om dat aan iedereen te vertellen. Die hinderlijke fase, oftewel het ‘mijn kind verstaat alles syndroom’, waar alleen mede-ouders en hier en daar wat grootouders in alle oprechtheid op zitten te wachten.
Maar die sprong, die maakte ik dus vooral. Want Milo was zich blijkbaar de hele tijd al keihard aan het ontwikkelen.
Lang leve Milo! Hiep hiep!