Dioraphte Literatour Prijs
1 minuut voor ik op de radio mocht viel Milo van de trap van de stuurhut. Grote boink, hard gehuil, aan de telefoon ondertussen de uitzending waarin bekend gemaakt ging worden dat ik de Dioraphte Literatour Prijs heb gewonnen.
Ik tilde Milo van de grond, legde een waterijsje in een doek tegen zijn rap groeiende bult, checkte of al zijn ledematen er nog aan zaten en in de juiste hoek (ze zaten in de juiste hoek), zette snel voor hem de televisie aan, Dinotrux.
Terwijl ik het nahikkende mannetje over zijn rug wreef, moest ik opeens iets zeggen op radio 1 en ik heb geen idee meer wat dat precies was, maar het was iets met ‘blij!!!’. En ik had ook nog wat dieper willen gaan door iets over waarde op te merken, maar dat lukte niet.
Dus dat doe ik nu. Want het toekennen van kunstprijzen is van waarde. Voor mijzelf, uiteraard, ontzettend fijn dat een verhaal over een weglopertje, dat ik zo graag wilde schrijven, ook graag gelezen wordt. Maar ook voor het (Young Adult) boek. Voor de jury en de jongeren die hebben gelezen en gestemd, een bekroning van die inspanning, het belichten van iets wat de moeite waard is. Voor de jongeren die nog gaan lezen en zo weten: dit is van belang. Lezen, verhalen, kunst, is van belang.
Deze prijs hecht waarde aan verhalen en in verhalen kun je wonen en als je ergens kunt wonen, dan ben je altijd ergens thuis.
Het radiogesprekje is voorbij, ik zet mijn telefoon uit, Milo is stil.
‘Gaat het weer?’ vraag ik mijn vierjarige.
‘Ja,’ klinkt het vanonder de bult. ‘Mag ik nu het ijsje?’
