Kleurendief
‘Ik snapte het einde niet zo goed.’ Ik neem een slok koffie en kijk naar mijn twee zonen en mijn twee neefjes.
‘Nou,’ zegt Joost van vier, ‘er was dus een kleurenvanger.’
‘Een kleurendief,’ knikt Milo.
‘En die raakte zijn kracht kwijt als je zijn helm afpakte,’ gaat Joost verder.
‘Dus toen hadden de rovers gewonnen.’ Alle jongens knikken.
We zijn in Den Haag naar de voorstelling Rovers van meneer Monster geweest en zitten nu na te hijgen. Neefje Thomas van 7 heeft zelfs nog een gesprek gehad met de Bruut, op wiens borst je je hand kunt stukslaan. De Ninja, die ook in het stuk zat, zag wel een Ninja in Thomas, waarop Thomas een karatesprong maakte.
Het theaterbezoek is het Sinterklaascadeau van mijn vader en die zit naast me, met cola voor zijn neus, wat ik hem nog nooit heb zien drinken. Maar misschien komt dat omdat hij daarnet ook lunchte met patat (we hadden afgesproken op het station van Leiden want daar hebben ze de beste ijsjes, maar de ijswinkel was nog niet open, dus patat, logisch). Hij heeft de cola in een wijnglas gedaan.
Ik vind het leuk om met de trein en de bus te gaan, omdat zo de reis naar het theater onderdeel wordt van het theaterkijken. We gaan dan ook heel tevreden met de trein via Leiden weer terug (waar we alsnog dat ijsje eten – samen met mijn vader). Onderweg in de trein naar Amsterdam tekenen we Ninja’s en salamanders en auto’s in mijn schrift.
Ik app mijn vader als ik thuis ben. Dat ik het gezellig met hem vond. Vond hij ook, appt hij terug. Alleen thuis wat minder, voegt hij eraan toe. Ik zie hem voor me, op die oranje bank van ze, kerstversiering al in dozen gestopt. Daar is ook een kleurendief langs geweest. Gelukkig is kat Dikkie net op schoot gekropen. Dikkie wordt heel blij van een schoot.
