Geboren
Na het Torenkamer avontuur een kort gesprek met mijn jongste zoon.
Milo: ‘Ik ben in april geboren.’
Ik: ‘Nee hoor, in mei.’
Verliefde blik van Milo: ‘Ja. Ik ben in jou geboren.’
Na het Torenkamer avontuur een kort gesprek met mijn jongste zoon.
Milo: ‘Ik ben in april geboren.’
Ik: ‘Nee hoor, in mei.’
Verliefde blik van Milo: ‘Ja. Ik ben in jou geboren.’
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
maar het is dan ook fantastisch poezennieuws: ze gedragen zich uitstekend. Ze liggen rond, ze eten oneindig veel brokjes, en ze hebben sinds mijn vorige blog die ik aan ze heb voorgelezen, NUL keer buiten de bak gepist of gepoept. Ze zijn, kortom, zo gelukkig dat ik bijna niet meer weet wat ik moet met…
Milo: ‘Kijk mama, die mus eet een spin. Dan kan die spin niet leven!’ Ik: ‘Dat soort dingen gebeuren, Milo. Een mus eet een spin, een kat eet een mus, een hond eet een kat, een leeuw eet een hond en wie een leeuw eet weet ik even niet.’ Milo: ‘Een aardappel.’
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
Met Aran in de auto de taart ophalen.Die ze niet kunnen vinden. Althans niet meteen, ik zie ze achter rondscharrelen, van die vraagtekens die van hun hoofden vallen. Ik knijp in Arans hand, hij knijpt terug. Zijn zenuwachtige moeder, daar wordt hij enorm rustig van. De taart is gevonden, met versiering in een zakje aan…
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
maar het is dan ook fantastisch poezennieuws: ze gedragen zich uitstekend. Ze liggen rond, ze eten oneindig veel brokjes, en ze hebben sinds mijn vorige blog die ik aan ze heb voorgelezen, NUL keer buiten de bak gepist of gepoept. Ze zijn, kortom, zo gelukkig dat ik bijna niet meer weet wat ik moet met…
Milo: ‘Kijk mama, die mus eet een spin. Dan kan die spin niet leven!’ Ik: ‘Dat soort dingen gebeuren, Milo. Een mus eet een spin, een kat eet een mus, een hond eet een kat, een leeuw eet een hond en wie een leeuw eet weet ik even niet.’ Milo: ‘Een aardappel.’
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
Met Aran in de auto de taart ophalen.Die ze niet kunnen vinden. Althans niet meteen, ik zie ze achter rondscharrelen, van die vraagtekens die van hun hoofden vallen. Ik knijp in Arans hand, hij knijpt terug. Zijn zenuwachtige moeder, daar wordt hij enorm rustig van. De taart is gevonden, met versiering in een zakje aan…
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
maar het is dan ook fantastisch poezennieuws: ze gedragen zich uitstekend. Ze liggen rond, ze eten oneindig veel brokjes, en ze hebben sinds mijn vorige blog die ik aan ze heb voorgelezen, NUL keer buiten de bak gepist of gepoept. Ze zijn, kortom, zo gelukkig dat ik bijna niet meer weet wat ik moet met…
Milo: ‘Kijk mama, die mus eet een spin. Dan kan die spin niet leven!’ Ik: ‘Dat soort dingen gebeuren, Milo. Een mus eet een spin, een kat eet een mus, een hond eet een kat, een leeuw eet een hond en wie een leeuw eet weet ik even niet.’ Milo: ‘Een aardappel.’
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
Met Aran in de auto de taart ophalen.Die ze niet kunnen vinden. Althans niet meteen, ik zie ze achter rondscharrelen, van die vraagtekens die van hun hoofden vallen. Ik knijp in Arans hand, hij knijpt terug. Zijn zenuwachtige moeder, daar wordt hij enorm rustig van. De taart is gevonden, met versiering in een zakje aan…