Het is begonnen
Voor de blog van de opium op 4 (die ik nog even moet zoeken) hebben we net een foto genomen, waarbij ik enigszins normaal kijk, maar ik voel me natuurlijk eigenlijk zo.
of zo:
Nu eerst een plan maken. Wat ga ik doen.
Vergelijkbare berichten
Geen gat, niet te vangen
Ik haal het er weer af bedacht ik me vannacht vol schaamte. Dat bericht over dat zwarte gat. Wat een drama, wat een overdrevenheid. Ik post in plaats daarvan iets verstandigs iets over de politiek. Iets zwart-wits. Tien manieren om je hoofd recht te houden. Iets over lijn aanbrengen, doen wat columnisten doen. Duiden, plaatsen,…
DE BEURS
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Iets met veel konijnenkeutels
De ochtend 6.15 Milo: LALA poepiescheet, LALA, mamalief, LALA Edwin: Milo, kun je nog even wachten met zingen? 6.35 Aran: Dat zijn konijnenkeutels. Op jouw bord. Milo: En jij hebt varkenskeutels. 6.57 Ik: Niet met die zaklamp in je oog Milo. Trouwens, waar is je luier? Milo: Weg. Ik: En ook niet met de zaklamp tegen…
Roekeloos bloeiende
We hebben een narcis. Als bol van sinterklaas gekregen. In december braaf in de grond gestopt. ‘Hij weet zelf wanneer het lente is,’ zei mijn moeder nog. Blijkbaar was het dat gisterochtend. Zo enorm dapper vind ik dat dan. Zo enorm dom tegelijk. Gewoon door de vries heen groeien, en bloeien ook nog. Een beetje als poezen…
Geen gat, niet te vangen
Ik haal het er weer af bedacht ik me vannacht vol schaamte. Dat bericht over dat zwarte gat. Wat een drama, wat een overdrevenheid. Ik post in plaats daarvan iets verstandigs iets over de politiek. Iets zwart-wits. Tien manieren om je hoofd recht te houden. Iets over lijn aanbrengen, doen wat columnisten doen. Duiden, plaatsen,…
DE BEURS
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Iets met veel konijnenkeutels
De ochtend 6.15 Milo: LALA poepiescheet, LALA, mamalief, LALA Edwin: Milo, kun je nog even wachten met zingen? 6.35 Aran: Dat zijn konijnenkeutels. Op jouw bord. Milo: En jij hebt varkenskeutels. 6.57 Ik: Niet met die zaklamp in je oog Milo. Trouwens, waar is je luier? Milo: Weg. Ik: En ook niet met de zaklamp tegen…
Roekeloos bloeiende
We hebben een narcis. Als bol van sinterklaas gekregen. In december braaf in de grond gestopt. ‘Hij weet zelf wanneer het lente is,’ zei mijn moeder nog. Blijkbaar was het dat gisterochtend. Zo enorm dapper vind ik dat dan. Zo enorm dom tegelijk. Gewoon door de vries heen groeien, en bloeien ook nog. Een beetje als poezen…
Geen gat, niet te vangen
Ik haal het er weer af bedacht ik me vannacht vol schaamte. Dat bericht over dat zwarte gat. Wat een drama, wat een overdrevenheid. Ik post in plaats daarvan iets verstandigs iets over de politiek. Iets zwart-wits. Tien manieren om je hoofd recht te houden. Iets over lijn aanbrengen, doen wat columnisten doen. Duiden, plaatsen,…
DE BEURS
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Iets met veel konijnenkeutels
De ochtend 6.15 Milo: LALA poepiescheet, LALA, mamalief, LALA Edwin: Milo, kun je nog even wachten met zingen? 6.35 Aran: Dat zijn konijnenkeutels. Op jouw bord. Milo: En jij hebt varkenskeutels. 6.57 Ik: Niet met die zaklamp in je oog Milo. Trouwens, waar is je luier? Milo: Weg. Ik: En ook niet met de zaklamp tegen…
Roekeloos bloeiende
We hebben een narcis. Als bol van sinterklaas gekregen. In december braaf in de grond gestopt. ‘Hij weet zelf wanneer het lente is,’ zei mijn moeder nog. Blijkbaar was het dat gisterochtend. Zo enorm dapper vind ik dat dan. Zo enorm dom tegelijk. Gewoon door de vries heen groeien, en bloeien ook nog. Een beetje als poezen…