Ze hadden er zon bij

Ben, terwijl ik dit schrijf, benieuwd hoe vaak ‘woorden’ de werktitel van een stukje is geweest en of deze blijft. Ik was in het Zonnehuis, bij de opnames van de documentaire van Frans Weisz, waar ik de tekst voor schreef. En dat was meer dan een voice-over alleen, hoewel ik zo’n diepe mannenstem die mijn woorden uitspreekt ook heel aantrekkelijk zou hebben gevonden. Het wás een mooie mannenstem, en hij hoorde bij Vincent van der Valk, maar hij was meer dan stem alleen. Ik had een personage geschreven, een man die in het theater woont en van daaruit zijn verhaal vertelt. Ik zat in een hoekje met twee dames waarvan ik hun precieze functie ben vergeten, de cameraman, de man van geluid, de man van het licht, de editor, Frans natuurlijk en Vincent zelf. Ik was onder de indruk. Magie op de vierkante centimeter. Iets wat aan het ontstaan is. Zoals ik me voorstel dat Antwerpse diamantmakers met zijn allen om een hoopvol steentje heen gaan staan. Dat moment vóór je het weet.
Daarna was ik op de boekpresentatie van Manon Duintjer in die mooie boekhandel de Vries in Haarlem. En daar voelde ik het weer, de hoop. Hoop in combinatie met zin; zin om te horen hoe de hoop klinkt.