Neushoorns in het Noorderpark
Voor de audiowandeling die ik met Roald aan het maken ben, doe ik veel interviews. Radio-interviews, bedoeld om de audio te bewaren, en niet om er later op papier een artikel van te knutselen.
Ik heb er speciaal nieuw speelgoed voor gekocht: een Zoom h5, met een shotgun mic (geen piemel, maar zo noemde ik hem eerst wel) die ik onder neuzen duw (daarom noem ik hem geen piemel meer).
Het uitgangspunt van de wandeling: de mens is er niet meer, die is gewoon ‘poef’ verdwenen. En jij, de (audio)wandelaar mag tijdens het lopen nog even aan dat idee wennen.
Ik heb er verhalen bij geschreven, Roald maakt de muziek, maar we vragen ook experts naar hun visie. Biologen, ecologen, futurologen.
Het zijn heerlijke gesprekken, met wetenschappers, met kenners die me helpen denken. Omdat zij écht weten waar ze het over hebben.
Toch is er iets wat me dwarszit. Want omdat we audio maken, moeten de gesprekken kloppen. Dus luister ik zorgvuldig alle interviews terug. Ik luister of de zinnen hout snijden, of de luisteraar de theorieen ook gaat verstaan. En wat me dan opvalt, is dat zíj wel hout snijden, die experts, maar ik heel vaak niet.
Dan gaat het gesprek ongeveer zo:
De expert zegt iets geweldigs over beren, die als de mens er niet meer is wellicht het park opnieuw zullen gaan bewonen. Olifanten zelfs, die weliswaar een eindje moeten lopen om er te komen, maar die, wie weet, op een dag hun slurven om Amsterdamse boomtakken slingeren.
Alsof dat nog niet mooi genoeg is, begint de expert dán aan zijn meest briljante zin. ‘Ik geloof trouwens ook, en dat heb ik nog nooit aan iemand verteld, dat…’
En dan HUPS. komt Jowi er doorheen. ‘Maar is dat niet ál te mooi? En hoe zit dat eigenlijk met de muggen?’
‘Uhm, wat?’
‘Nou, dat beeld van al die dieren die overal vandaan komen. Dat vind ik op zich heel mooi. De wildstand die groeit. Meer herten, meer vossen. Maar de mens-parasieten (mompelt iets onverstaanbaars) Dat eigenlijk vooral de muggen ons heel erg gaan missen. Maar wat ik ook nog zeggen wilde….’
En daar zit ik dan een dag of wat later vol verbijstering naar te luisteren, naar mijn eigen gebazel.
Geen zorgen, het wordt er bij de daadwerkelijke audiowandeling allemaal vakkundig uitgesneden, dát is het probleem niet. Wat ik schokkend vind, is dat ik op het moment dat ik het zeg, terwijl ik dus tijdens die wandeling met mijn microfoon loop te zwaaien, dat het dán allemaal volstrekt logisch klinkt – voor mij dan. In mijn gedachten ben ik kristalhelder. In geluid ben ik dikwijls nogal, nou ja, wolkig. Kortom; mijn oren hebben het oordelend vermogen van een uilskuiken.
Gelukkig worden uilskuikens ook groot, misschien wel heel groot – als de mens er niet meer is. Misschien moet je in audio op een andere manier leren luisteren. Kortom, ik troost mezelf.
En we gaan monteren en we gaan er iets moois van maken. Zeker weten.
Als jullie willen weten of het echt gelukt is: kom je dan wandelen?
28 en 29 december zitten Roald en ik er ook; tussen 13.00 en 16.00, in het Noorderpark. En Sonja maakt soep.
Lees meer over onze proeve hier, dus 28 en 29 december. In het Noorderpark, kortom.
[beeldcredits: Robbert van Oosten]
