Neushoorns in het Noorderpark

Er zit een oogziekte in mijn familie waarvan ik lang heb gedacht dat hij ‘stargaze’ heette. Meteen het mooiste onderdeel ervan, die naam. Of ik ‘m heb weet ik nog niet, daar ben ik nog te jong voor. Maar ‘sterrenstaren’ is wel iets wat ik veel doe, de laatste tijd. Meestal nadat ik een tijdje peinzend naar de kranten heb gekeken.
Al die boze mensen en de term ‘onrecht’ – en dan ruzie maken bij wie die term het meeste hoort.
Laatst was ik in het Noorderpark om een audiowandeling voor te bereiden die Roald en ik daar eind december gaan presenteren. En toen zei Edwin Gardner, mijn visionaire wandelpartner, dat we een soort raam van oranje licht over de steden hebben gebouwd. Een raam van licht, waardoor we de sterren minder goed kunnen zien. Dat we ons daarom misschien wel minder verbonden voelen met dat enorme heelal om ons heen. En ik dacht aan mijn alsmaar groeiende behoefte om mooie dingen te maken, om even weg te kijken van het modderige nu. Sterren zien. En als ze er niet zijn, dan gewoon dwars door de lelijke dingen heen reiken en ze tóch zien. Niet om te vluchten van de realiteit, maar als een daad van verzet.