Mijn Griffel en ik
Nadat ik was thuisgekomen met mijn griffel, mocht Milo hem vasthouden. Dat was leuk, we waren alleen thuis, mijn achtjarige en ik. Hij had de griffel in beide handen vast en keek naar me met een nieuwe blik in zijn ogen. Bewondering misschien, maar eerder nog: verrassing. Gut, die moeder van mij kán iets.
Zodra er bezoek kwam (en dat kwam) ging Milo de griffel snel pakken. Om te vertellen dat ze hem er niet uit mocht halen, uit dat doorzichtige doosje, want dan ging hij stuk.
Later legde iemand me uit dat dít het moment is om aanvragen te gaan doen. Dat ik me nu moet laten uitnodigen met hulp van die gulle tijdelijke regeling via de Schrijverscentrale van het fonds (dus no profit organisaties; grijp je kans, nodig me uit, want dan kost ik dus niks), om me te profileren.
Maar ik weet nooit zo goed hoe dat moet.
Dus hou ik me vast aan mijn pen, en schrijf dit berichtje.
Ik heb in ieder geval een beetje mee geprofileerd.
https://www.verhalenbank.eu/zilveren-griffel-voor-onze-jowi/
xxx