Er stond een interview met me in Tijdschrift Lezen
Interview Jowi in Tijdschrift lezen
maar ik weet niet zeker of het zo goed te lezen is.
En anders staat het hier
Interview Jowi in Tijdschrift lezen
maar ik weet niet zeker of het zo goed te lezen is.
En anders staat het hier
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…
Het is zaterdag, we zijn bij de kade omdat ons bijbootje min of meer gezonken is. Sommigen onder ons worden daar heel opgewonden van. Milo rent heel hard heen, dan weer terug, wil heel graag over de stalen leuning heen hangen, zodat hij goed het water en het bootje kan zien. Ik hou hem bij…
ik las een interessant artikel over schaamte en hoe we er steeds minder van schijnen te hebben. Met als voorbeeld stervende mensen die columns schrijven, maar het hadden natuurlijk ook moeders kunnen zijn die een blog bijhouden over hun te vroeg geboren kind. Taboes en ze dan openbaar doorbreken. Er zitten vele, ook minder fraaie…
Mijn vader heeft nieuwe oren en nieuwe wielen. Een coole uitvinding die wielen, ze zitten aan zijn gewone rolstoel en dan moet je wel duwen, maar pakken die wielen je intentie op, net als een elektrische fiets. Alleen is mijn vaders intentie dankzij zijn herseninfarct hard rechts, zacht links, dus rijdt hij steeds bijna tegen…
Het hartje op de koffie is mislukt, waar ik dan meteen iets achter zou kunnen zoeken, maar ik ben veel te blij dat er koffie is. Na een nacht vol rondhuppelende poezen en schrikkerige bedgenoten. Een echo van vroeger, een gemene grijns, toen de nacht minstens zo slopend was, maar zich heel wat avontuurlijker op…
Dus ik begon vanmorgen om half acht met schrijven aan de tekst die vorige week had gemoeten en dat vond ik meteen heel erg fijn. Verdwijnen in een verhaal, spoorzoeken naar grote lijnen. Eén uur ’s middags had ik als deadline beloofd en om tien voor één, daarnet dus, was ik klaar met de eerste…