Slipjacht!
Kijk nou, dit kreeg ik van een hele klas cadeau. Ze lazen Slipjacht niet alleen, ze deden nog iets veel beters: ze maakten er hun eigen verhaal van.
Dankjewel Udens College!
Kijk nou, dit kreeg ik van een hele klas cadeau. Ze lazen Slipjacht niet alleen, ze deden nog iets veel beters: ze maakten er hun eigen verhaal van.
Dankjewel Udens College!
Mijn een-benige moeder ging de zorgunit inspecteren. De zorgunit/zorgserre/aanbouwpuist/kantenklarechalet-unit die tijdens haar verblijf in het revalidatiecentrum aan het huis is gebouwd. Ze zit nog steeds in dat centrum, in die kliniek, maar mag in de weekenden soms een dag naar huis en half mei zelfs helemaal. Ik was bij de plaatsing van die unit vorige…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
Na het signeren gingen we nog naar de bak water die het hart van het Museumplein vormt. Meer nog dan IAMSTERDAM. In het water liepen drie blote kindjes. Een mevrouw met hoog opgetrokken rok achter ze aan. Eén kindje boog plotseling af en spatte de bier drinkende heren langs de rand nat. Er klonk geen…
Toevallig ga ik opeens twee dagen achter elkaar naar Rotterdam. Van de ene grote stad naar de andere. Met die fijne snelle trein die er drie kwartier over doet, een half uur sneller dan de normale, waardoor je het gevoel hebt dat je tijdens het rijden tijd zit in te halen. De tweede keer is…
Dit was de laatste nacht in het hotel, en zoals iedere ochtend hier in ’s Hertogenbosch heb ik over slapen nagedacht. Hoe wonderbaarlijk het is om je ogen aan de rand van de nacht te sluiten en er zonder onderbreking aan de voet van de volgende dag weer uit te komen. Alsof ik een shuttle…
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…
Mijn een-benige moeder ging de zorgunit inspecteren. De zorgunit/zorgserre/aanbouwpuist/kantenklarechalet-unit die tijdens haar verblijf in het revalidatiecentrum aan het huis is gebouwd. Ze zit nog steeds in dat centrum, in die kliniek, maar mag in de weekenden soms een dag naar huis en half mei zelfs helemaal. Ik was bij de plaatsing van die unit vorige…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
Na het signeren gingen we nog naar de bak water die het hart van het Museumplein vormt. Meer nog dan IAMSTERDAM. In het water liepen drie blote kindjes. Een mevrouw met hoog opgetrokken rok achter ze aan. Eén kindje boog plotseling af en spatte de bier drinkende heren langs de rand nat. Er klonk geen…
Toevallig ga ik opeens twee dagen achter elkaar naar Rotterdam. Van de ene grote stad naar de andere. Met die fijne snelle trein die er drie kwartier over doet, een half uur sneller dan de normale, waardoor je het gevoel hebt dat je tijdens het rijden tijd zit in te halen. De tweede keer is…
Dit was de laatste nacht in het hotel, en zoals iedere ochtend hier in ’s Hertogenbosch heb ik over slapen nagedacht. Hoe wonderbaarlijk het is om je ogen aan de rand van de nacht te sluiten en er zonder onderbreking aan de voet van de volgende dag weer uit te komen. Alsof ik een shuttle…
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…
Mijn een-benige moeder ging de zorgunit inspecteren. De zorgunit/zorgserre/aanbouwpuist/kantenklarechalet-unit die tijdens haar verblijf in het revalidatiecentrum aan het huis is gebouwd. Ze zit nog steeds in dat centrum, in die kliniek, maar mag in de weekenden soms een dag naar huis en half mei zelfs helemaal. Ik was bij de plaatsing van die unit vorige…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
Na het signeren gingen we nog naar de bak water die het hart van het Museumplein vormt. Meer nog dan IAMSTERDAM. In het water liepen drie blote kindjes. Een mevrouw met hoog opgetrokken rok achter ze aan. Eén kindje boog plotseling af en spatte de bier drinkende heren langs de rand nat. Er klonk geen…
Toevallig ga ik opeens twee dagen achter elkaar naar Rotterdam. Van de ene grote stad naar de andere. Met die fijne snelle trein die er drie kwartier over doet, een half uur sneller dan de normale, waardoor je het gevoel hebt dat je tijdens het rijden tijd zit in te halen. De tweede keer is…
Dit was de laatste nacht in het hotel, en zoals iedere ochtend hier in ’s Hertogenbosch heb ik over slapen nagedacht. Hoe wonderbaarlijk het is om je ogen aan de rand van de nacht te sluiten en er zonder onderbreking aan de voet van de volgende dag weer uit te komen. Alsof ik een shuttle…
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…