Nu is het nog veilig. WEG is er al bijna, maar nog niet publiekelijk. Er zijn nog puntjes voor de i. Met Monique bespreek ik Robin en de mensen in het boek alsof het vrienden zijn, onze vrienden. We zitten in een café, het manuscript ligt op tafel. Ze heeft er zinnen bij gezet. Soms staat er: ‘Vanwaar die bons?’ Of: ‘Opmaatje voor dit’ en dan een pijl erbij. Soms ook: ‘Hier meer gevoel erin.’
Monique is mee op weg. We wandelen samen.
Het aan haar te danken, en aan alle meelezers, seinwachters, wegwijzers, dat dit boek er nu komt. Dat het zindert, dat het ook echt ergens over gaat. Dat voel ik. Nu durf ik dat nog te voelen. Want dit is de stilte voor de zichtbaarheid.
We bestellen thee. Door het raam zie ik een man in een keuken in een naburig achterhuis een ei bakken. En opeens ben ik zo blij. Zo blij dat we dit samen aan het maken zijn. Zo keihard je best doen voor iets wat zo goed en echt mogelijk wordt. Het is eng zo naakt te zijn en toch het beste wat ik met mijn leven kan verzinnen.