Eigenlijk wilde Leopold samen met zijn vrouw Marie na zijn pensionering zijn oude dag gaan slijten in het Spaanse toeristenstadje Mariflor, maar door het plotselinge overlijden van Marie worden deze plannen ruwweg gedwarsboomd. Leopold, die zich verantwoordelijk voelt voor de dood van zijn vrouw, besluit overhaast om alsnog te vertrekken en vlucht weg uit Nederland om in het mediterrane dorpje op 63-jarige leeftijd een nieuw leven op te gaan bouwen.
Als planner bij de spoorwegen heeft Leopold zijn hele leven gedaan waar hij het beste in was: inventariseren, structureren en organiseren. Het is alles ratio wat de klok slaat in Leopolds bovenkamer. Het maken van lijstjes en het aanbrengen van ordening geven hem voldoening en het is voor hem ook de enige manier om zin aan zijn leven te geven. Ja, zelfs de kapotte stofzuigers die zijn vader vroeger repareerde voor klanten hebben er aan moeten geloven en zijn ergens op een lijst, zorgvuldig gesorteerd naar merk, mankement en zuigkracht terug te vinden. Leopolds neurotische en dwangmatige neigingen storen hem zelf echter allerminst. Sterker nog: hij vraagt zich regelmatig af waarom andere mensen niet net zo kunnen zijn zoals hij.
Leopold
Uitgeverij Cossee 2005