Samen en iedereen
(foto van Friso Kooijman)
Acht uur was het gisteren en toen sliep ik. Of ja, vijf minuten over acht, want ik vroeg me nog precies vijf minuten bezorgd af of ik dan niet vanaf drie uur zou wakker liggen (niet dus). ‘Give peace a chance’ zong ik zachtjes en toen snurk.
Komt door mijn knie natuurlijk, die ik met een sierlijk sprintje naar de trein de vrijdag ervoor aan het kraken had gebracht. Sindsdien leef ik een beetje in ontkenning en een beetje in angst want heel erg pijn doet ie niet, maar heel goed functioneren ook niet. Blijkbaar is dat heel vermoeiend, om zo te leven.
Bovendien was ik op de Dam. Annike helpen met het filmen van alle gezindten die het samen gingen doen, onder de noemer Samen één Amsterdam. Ze waren het ietwat zielige zusje van Ieder1, dat tegelijkertijd op het Museumplein voor eenzelfde soort algehele eenheid volgens AT5 ‘enkele duizenden’ mensen trok. Nou ja, wij hadden meer toeristen.
Beide clubs wílden wel samen trouwens, maar dat mocht niet van Amsterdam. Want het ene was een ‘event’ en het andere een ‘manifestatie’ en dat mixte niet. Daar had men zich uiteindelijk vredelievend bij neergelegd, wat ook wel weer goed uitkwam, want het thema was vrede.
Bovendien was er zon.
Er zong een meisje, er was een rapperjongen van twaalf, er werd op het einde behoorlijk vals de alom bekende oorwurm ‘Give peace a chance’ gezongen. Vrede en geloof, tussen de duiven op de Dam.
Er waren ook draaiende Soefi’s. Ik holde – nee wandelde versneld – de Peek en Cloppenburg in, want we mochten van de bewaker op de tweede verdieping filmen. En dat staat mooi hoor, zo’n wijd uitwaaiende witte meditatierok, zo van boven. De bewaker kwam naast me staan en bleek alles van Soefi’s te weten. Het was een goede plek om te staan. Een interessante man, mooi uitzicht, en verrassend leuke kleren.
