blog

Fietste ik toch nog inwendig mopperend door de Dapperstraat. Terwijl ik net yoga had gedaan. Dan verwacht je na afloop op zijn minst een beter humeur. Aanleiding voor de mopper was klein: ik zocht een DHL punt maar werd weggestuurd. Want ‘ja het staat wel op Google maps, maar we zíjn het niet.’ Niet erg…

Toen ik nog klein was en droomde van paardrijles, droomde ik ook dat ik het al kon. Ik zat op een ongezadeld gevlekt paardje en we reden zo hard mogelijk door een nooit eindigend veld. Dan juichte ik. De high desert herkende ik later als de plek van mijn dromen. In het echt is het…

Ik had nog opgeschept tegen de uitgever dat Aran net een padvinder is: betrouwbaar. Dus mocht hij met zijn vriendje helemaal zelf het drukke feestgewoel van het Kinderboekenbal in. Ze waren verkleed als vrienden, personages uit een boek dat nog moest komen. Met groene strikken, witte shirtjes en die gele gekregen NS petjes, waar een…

Zou je naar Almelo kunnen varen, want zo ja, dan gaan we verhuizen, en wel nu. Wat een leuke school hebben ze daar, dat Erasmus en wat een goeie klassen! Verhalen werden er moeiteloos uit de mouw geschud, de vragen waren goed, de voorbereiding was geweldig, er was zelfs een klas die allemaal hoofdstukken aan…

Elke avond werk ik mijn powerpoint bij. Omdat ik ‘vrolijk’ had staan bij ‘zielige’ muziek. Omdat ik meer plaatjes nodig had. Omdat ik nieuwe vragen verzon. Ik krijg tips onderweg van door de wol geverfde docenten, en af en toe ontstaan onderlinge discussies over goeie boeken. Vandaag had ik bovendien een lieve school, dat hielp…

Ze hadden het soort mediatheek waar ik zou willen wonen. Lekker in zo’n oneindig kussen muziek luisteren en lezen. Of schrijven misschien, in ieder geval hangen. Een gulle mediatheek, waar het misschien wel niet uitmaakte wat ik er deed. Waar ik misschien wel niet per se zou hóeven lezen. Want ook vandaag trof ik weer…

Oioi Havo 3, dat was even schrikken. Niemand las, niemand hield van verhalen en zelfs de lieve meisjes vooraan kwamen niet boven het lawaai uit. Maar ik leerde van ze, dat dan weer wel. Ik leerde dat ze van beeld houden, maar zelfs daar niet echt naar een verhaal kijken. Dus gingen we beelden raden….

Eerst was ik te laat om nog te vroeg te zijn en daarna was ik gewoon te laat. Ik had wind tegen en het regende en ik was niet meer helemaal gewend om daar rekening mee te houden. Dus werd ik in het Hyperion Lyceum opgewacht door docent Emiel en stagiair Jeroen die ietwat bezorgd…

Weg wordt herdrukt! Daar was al sprake van, maar nu is er ook opeens een tekort. Op tijd voor de kinderboekenweek mailt mijn uitgever geruststellend, maar midden in de jongerenboekenweek, zie ik in mijn agenda. Hopelijk zijn er nog een paar exemplaren van de eerste druk over. Want de Jongerenboekenweek begint de 24ste al en ik…

Toen we in het dok lagen, de derde dag ofzo, stond er opeens een man in de stuurhut. Dat was verder logisch, want in zo’n dok zetten ze een hele grote trap neer (type vliegtuigtrap maar dan wiebeliger – en viezer), en daarmee loop je door tot je boven bent. Het was Antoine, de oude…

Ik begin aan dit uitzicht gewend te laten. Blijkbaar went zoiets snel. Maar ik wil wel naar huis, inmiddels. Naar onze ligplek, waar de boot niet zo raar scheef staat, waar het baggeren niet om half zeven begint, waar niet het ene probleem na het ander opdoemt en er eigenlijk geen tijd is om het…

Natuurlijk is het lastig als de pomp het niet doet waardoor je boot zo schuin hangt dat het lijkt alsof je afgeschoten gaat worden. Maar hang je eenmaal recht, dan hoor je hier. Er gaat er iets knus van uit. Van een werf. Bovendien is het leven eenvoudig: je drijft, of je drijft niet. Hier…

We zijn op de werf. Dat is iets wat je één keer per zeven jaar doet, en met deze boot hebben we het nog nooit gedaan. Dus ik voel me een amateur, bij het losmaken van de boot (hoe krijgen we die vast gerotte knopen uit die touwen?) bij het aanleggen, over knopen gesproken, hoe…

Een pinguïn zag ik in het voorbijgaan en ook een uiterst harige zeeleeuw, dus misschien was dat geen zeeleeuw. Ik had zin om hem te aaien, maar dat mocht dan weer niet. We gingen ongeveer tien keer in een toffe achtbaan van slechts vijftig seconden, maar omdat het niet druk was gaf dat niks want…

Lonneke en ik zijn in Genève op kraambezoek. Het jongetje in kwestie is inmiddels 16 maanden oud, maar het mag nog, vinden we allemaal. Mijn koffer zit vol met Jip en Janneke spullen. Balthazar, zo heet het jongetje, is vooral geïnteresseerd in het pakpapier en de bekertjes. We drinken een heleboel koffie samen. Het is…

Vanmorgen lag er een zwerver voor onze deur. Op het tuinbankje, tussen de bootjesonderdelen die we gisteren hadden gezaagd en klaar hadden gezet voor het grof vuil. Ik dacht eerst dat ik niet al mijn handdoeken binnen had gehaald. Maar toen keek ik beter: de handdoeken leefden. Het bleek een zwerfster te zijn. Een dame…

Ze gingen gisteren met de Vakantiebus, een dagkamp in de Kennemerduinen. Milo met zijn vijf jaar voor het eerst, Aran als veteraan. Aran had zijn buurmeisje als maatje aan zijn zijde, Milo had niemand. Het zijn van die mijlpalen, ook voor ouders, net als Milo’s A-diploma laatst – en wat zijn ze dik gezaaid zo aan…

Het werd hier stil, omdat mijn hoofd van het standje ‘openbaar’ af was. Dat is het nog steeds, maar soms voel ik de behoefte om naar buiten te kijken. Alsof dit een onderzeeër was en ik de periscoop. Over periscopen gesproken; ik kreeg een verrekijker voor mijn verjaardag. Die ligt in de stuurhut en daarmee…

Milo is ziek vandaag, die is vanmorgen van bed (zijn eigen) naar bed (het grote) gekropen en zegt dat hij pijn in zijn keel heeft. Zo’n dag wordt het, een dag tussen de dingen door. Maar de deur staat open, de katten houden inmiddels meer van de zon dan van ons, er is genoeg fruit…

Er stond zo’n lijstje in mijn agenda met nog te schrijven dingen, en weliswaar bovenaan maar toch een beetje onderin mijn bewustzijn stond het uitzoekwerk. Niet het schrijven, want dat is leuk, maar het ordenen, het bij elkaar vegen, het me ergeren aan het feit dat ik weet dat ik het heb, maar niet weet…

ik las een interessant artikel over schaamte en hoe we er steeds minder van schijnen te hebben. Met als voorbeeld stervende mensen die columns schrijven, maar het hadden natuurlijk ook moeders kunnen zijn die een blog bijhouden over hun te vroeg geboren kind. Taboes en ze dan openbaar doorbreken. Er zitten vele, ook minder fraaie…

Omdat mijn moeder ruzie heeft met haar Ipad, koop ik een laptop voor haar. Voor 250 euro. Dat is veel geld, maar toch, voor een laptop vind ik dat bijna niks. Een half artikel schrijven is dat. Gemiddeld. Het is een braaf ding, die laptop. Blauw bovendien. En als je hem omklapt, dan is het…

Ik ging speciaal wat eerder naar mijn ouders om te helpen met de Ipad. Want die luisterde niet goed. De laptop bij nader inzien ook niet. Het bleek ingewikkelder dan het vinden van een mooie plek om later deze maand hun Gouden Huwelijk te vieren, dat was gewoon een kwestie van Caroline appen, die weet…

We gaan met de bus naar de jeugdtheater de Krakeling, wat grappig is, want eerst ging ik daar alleen voor werk naartoe. Nu opeens als moeder van een schoolgaand kind. Er zijn van die momenten dat je weet dat je wereld is veranderd. Zenuwachtige kleuters zijn lief, met die wapperende beentjes die niet tot op…

We zitten in de stuurhut, Milo en ik, allebei op ons schermpje. Hij kijkt naar neerstortende auto’s (‘met niemand erin hoor, met niemand erin’). Ik ga zo verder schrijven aan mijn nieuwe kinderboek over een verdwaalde opa. Buiten is het mistig. Misschien wel het ideale soort weer voor mij. Op dit moment. Genoeg om je…

In mijn mailbox de uitnodiging om op 8 mei naar Gent te komen. Want Weg is genomineerd voor de Kleine Cervantes 2018, van de stad Gent. Eerder was Olivia ook genomineerd, maar het is me nooit gelukt om toen in Gent te geraken, ik weet niet meer precies waarom. Angst, waarschijnlijk, daardoor leek Gent opeens zo ver weg….

Terwijl Aran de sterren van de hemel judoot wandelen Milo en ik langs het veld met de narcissen. Hij blijft peinzend staan en zegt: ‘Als je jarig bent, dan word je groter, toch?’ Ik knik, je wordt ieder jaar groter. En ieder jaar kun je meer. Klopt, zegt Milo. Vorig jaar kon hij nog niet…

Er lag een oude mango, dus we gingen een smoothie maken. Dat hadden we zonder die mango ook wel gedaan; Milo en ik vinden het leuk om te hakken, namelijk. Milo op het aanrecht, mango ernaast. Ik mepte een glas van het aanrecht, het viel met een knal aan stukken. Zieke Edwin uit zijn bed,…

Gisteren begroeven we mijn oom Rob, de vader van grote Aran. Hij was dikke vrienden met mijn Aran, kleine Aran, we noemden hem opa Bos of opa Tak. Als ze elkaar zagen, gingen ze lopen, heel eensgezind. Dan gingen ze takken zoeken. Takken die steeds groter werden, maar die evengoed werden meegesleept, neergezet, goedgekeurd. Kleine…

Het hartje op de koffie is mislukt, waar ik dan meteen iets achter zou kunnen zoeken, maar ik ben veel te blij dat er koffie is. Na een nacht vol rondhuppelende poezen en schrikkerige bedgenoten. Een echo van vroeger, een gemene grijns, toen de nacht minstens zo slopend was, maar zich heel wat avontuurlijker op…

Bijna was ik naar Judo meegegaan vanmorgen. Iets vroegs in Beverwijk. Want Aran judoot nogal veel de laatste tijd. Altijd grappig natuurlijk, hoe de keuzes die je maakt zo heel anders uitpakken. Ik dacht: ik doe hem niet op voetbal want dan hoeven we straks niet twee keer per week te trainen en nog zo’n bonuskeer…

Bij verstoppertje: Ik had jou wel gezien, poepneus! En bij de versjes komen we altijd uit bij ‘wat rijmt er op Rikkie’. Kleuterhumor, moet toch eens aan mijn ouders vragen of er ik er vroeger ook zo blij van werd. Met Aran scheerden we er al langs, toen waren het vooral vieze liedjes die we…

Vannacht klom er een gloeiend ventje in het grote bed. Bleef daarna klagen dat hij niet lekker lag. Voetjes in mijn rug. Hand op mijn neus (even knijpen), veel te warm lijfje tegen me aan, over me heen, toch weer van me af. Op de deken, onder de deken. Het is dat de gordijnen dik…

Aan de overkant hebben we een huiler. Elke ochtend sta ik er met mijn jongetjes naar te luisteren. Een mannenstem, die laatste gesmoorde schreeuw voor de noodlottige sprong. Maar dan vrij hard voor een gesmoorde schreeuw. En vrij vaak. Moet ik de politie bellen, vroeg ik me de eerste keer af. ‘Er staat een man…

Vandaag maken al die mensen die hun huis willen verkopen een foto, want man, wat is Amsterdam mooi (dus eigenlijk is het heel dom dat ze hun huis gaan verkopen).

Het zit dan de hele tijd in mijn achterhoofd, maar gelukkig zit daar nogal veel, dus dan denk ik er nauwelijks aan. Totdat ik al mijn papiertjes heb geordend, de enveloppen bij elkaar heb gelegd, voor de tiende keer heb bedacht dat ik de watermeter bij de boot moet checken, maar dat dat niet kan…

Dan sta ik in die yogastudio die vroeger de Wibra was. Dat laatste maakt soms uit. En overal spiegels. In dat leuke nieuwe shirt, waar mijn spierwitte armen zo lekker in tot uiting komen en dan moeten we op één been en dan zegt dat been: nee. Ik doe het niet. Jij kan daar leuk…

‘Hee het regent,’ zei Edwin. Nu regende het nogal veel gisteren, dus het had best gekund, maar in dit geval was het mijn laptop. Of eigenlijk, de ventilator van mijn supersonische laptop. De regen nam toe, ging over in het landen van een helikopter. En hoewel alle jongetjes in het huishouden dat zeer motiverende geluiden…

Dus ik kreeg die Dell XPS en hij kon vast alles wat hij beloofde, maar ik vond m…niet fijn. Te zwaar, te log, niet knap genoeg. Goede les: ik wil dus ook een knappe laptop, niet alleen een goeie (zou dat nou ook voor mannen gelden?). Dus toen stuurde ik m terug, de laptop, niet…

Met een hoofd vol lijstjes fietste ik langs school. Een vader liep met een verlaat kind naar het dichte hek. Het kind zei alsmaar: ‘Ikwilnietikwilniet’, wat klonk als een mantra. De vader zei steeds: ‘Ja hahaha.’ Wat klonk alsof hij wanhopig dat handboek voor vaders had doorgebladerd en nergens een oplossing gevonden had. Ze gingen het…

Omdat de Kinderboekenweek als een groot bos in mijn agenda stond, kon ik er niet zo heel goed achter kijken. Maar nu zijn we er doorheen (en ik hou best van bomen, zo bleek) en nadert mijn uitgestelde reis (wegens omgevallen man – hij staat weer) naar New York! Ik had me er nog helemaal…

Even voor de goede orde; mijn vorige bericht over gitaren en handpoppen in combinatie met kinderboekenschrijvers was niet tegen jullie hè, gitaargebruikende medekinderboekenschrijvers. Het was een persoonlijke overpeinzing over hoe ik me tot een school, tot een klas, tot kinderen wil verhouden. Ik heb niets tegen gitaren, sterker nog, was ik een handpop, dan wilde…

Ieder jaar met Kinderboekenweek is het raak: de schoolbezoeken. Scholen nodigen schrijvers uit om in de klas te komen, om ze warm te maken voor lezen of misschien wel schrijven. Dus reizen door het hele land kinderboekenschrijvers met tassen vol boeken, usbsticks vol filmpjes, worden ze losgelaten op scholen met leerkrachten die óf met enthousiasme…

We zitten in de stuurhut, Milo en ik. Buiten wappert en rammelt van alles. Milo speelt met Lego en houdt er verhalen bij. Hij zegt ‘broem!’ en daarna ‘puntenslijper!’ Ik schrijf mailtjes en kijk wat er nog allemaal moet, deze kinderboekenweek. Beneden hangt Aran in een stoel met een telefoonspelletje. Stakingsdag. Geen school om te…

We bladeren door de herfst, met (niet eens zo heel ver) in de verte als aanrollende donder de Kinderboekenweek en daarna New York. Ochtenden met mist en Milo die als hij moe is niet stopt met kwebbelen. Of allebei de jongetjes die heel hard Bach zitten te neuriën. Want dat is het melodietje van dat…

nu waarom ze zeggen dat het winnen van een prijs overweldigend is. Dat komt omdat je er zo blij van wordt en door al jullie gelukswensen en lieve berichten. Dank jullie wel! Het schijnt buiten te regenen, maar ik merk er even niks van.  

1 minuut voor ik op de radio mocht viel Milo van de trap van de stuurhut. Grote boink, hard gehuil, aan de telefoon ondertussen de uitzending waarin bekend gemaakt ging worden dat ik de Dioraphte Literatour Prijs heb gewonnen. Ik tilde Milo van de grond, legde een waterijsje in een doek tegen zijn rap groeiende bult,…

Een gesprek in de trein, het gebeurt me niet vaak meer. Meestal zit ik al met mijn laptop, of ik zit met mijn neus in een schrift, of zij zitten met hun neus in hun telefoon, of met hun oor. Dat zat de meneer tegenover me ook en toen hij stopte met bellen zei hij…

Dit is een blogje met linkjes. Het begon bij de Camjo-opleiding van Open Studio. Daar leerde ik René en Josephine kennen. Toen ik na een maand of vier weer aan het schrijven sloeg, filmden zij door en werden echte camerajournalisten. Nóg mooier; ze hielpen me allebei met het maken van filmpjes voor Weg en dat vind ik heel tof, en…

De laatste dag van de vakantie. Van tevoren leek hij zo bijzonder. Zo ver weg ook. Maar nu hij er eenmaal is, ben ik wat knorrig, zijn de kinderen moe en kom ik niet verder dan ‘we gaan even naar de bieb.’ Waar we 14 boekjes uitkiezen en er 7 lezen, dat dan weer wel….

Het schijnt dat staand computeren heel erg goed voor je is, want we zitten al zoveel, maar ik word er knorrig van. Anderzijds; schrijven vanuit de slaapkamer met zicht op de opkomende zon is niet verkeerd – hoewel dat knorrige deel van mij dan nog steeds niet begrijpt waarom het niet zittend kan. Het zit…

Ik ging daarnet proberen de columns van Theaterfestival Boulevard ‘even’ op één van mijn ‘…en verhalen’ pagina’s te zetten. Dat mislukte. Dus plaats ik gewoon hier mijn column over naakte Cowboys. Eeuwig feest In de auto naar oma en opa vertel ik mijn jongens een verhaal. Ze zijn vier en acht en behalve ‘raad eens…

Dit was de laatste nacht in het hotel, en zoals iedere ochtend hier in ’s Hertogenbosch heb ik over slapen nagedacht. Hoe wonderbaarlijk het is om je ogen aan de rand van de nacht te sluiten en er zonder onderbreking aan de voet van de volgende dag weer uit te komen. Alsof ik een shuttle…

Het leven on the road; een filmpje dat ik heel graag wil zien maar nergens kan downloaden. Iemand die ten onrechte denkt dat Aran op een kamp gaat en mijn reactie, onderweg gegeven op een boot, varend door het onder-water van ’s Hertogenbosch dat onder de huizen doorloopt, soms oud riool is, maar altijd prachtig…

Ik zit in de Orangerie, thuisbasis van festivalmedewerkers. Er komt een kind op een step voorbij, iets verderop heeft de masseur die ik net interviewde haar massagetafel uitgeklapt. Maar om tijdens zo’n interview nou meteen te boeken is ook weer zo wat. Later dus, dit festival duurt nog wel even. Gewoon nog wat schouderspanning opsparen,…

Hoeveel columns passen er in mij? Gisteravond schreef ik nummer vijf (voor de Dagkrant van Theaterfestival Boulevard), maar nummer zes wil nog niet lukken. Misschien hang ik te dicht om het thema heen; huis, thuis, herkomst. Het is zo groot, waardoor alles zo groot wordt. Alsof er een gong galmt bij elk woord dat ik schrijf….

Ooit had ik bijna in Eindhoven gewerkt, als artistiek medewerker en programmeur, leek me geweldig. Zelfs de rit er naartoe zag ik wel zitten; schrijven in de trein, de velden onder je door laten razen. In de light versie mag ik nu voelen hoe het is om ’s Hertogenbosch te werken. Het heen en weer…

Regelmatig kom ik mijn opvoeding tegen. Zoals nu, in een vreemde stad, met nieuwe mensen om mee samen te werken. Hoe werkt dat? Stuur je dan ’s nachts nog dat berichtje om te vragen hoe de voorstelling was, of is na middernacht echt te laat (zelfs al wordt er ’s nachts aan krantjes gewerkt) en…

Movenpick Hotel, ’s Hertogenbosch 4 augustus 2017 Och, zo’n melkwit bureau in een mooi hotel. Ik zou het in mijn eigen huis verbaasd bekijken, maar wat zit het heerlijk. Een lamp die zich exact de goeie richting op laat wijzen (sowieso; lampen in hotels; het duurde even voor ik ze gisteravond allemaal uit had, maar…

Heeft haar pennen gepakt.

Aran nam de foto’s voor bij mijn column in de eerste Dagkrant. We deden drie rondes, de tweede was het beste, hoewel hij mijn lippenstift maar raar vond. Ik vind vooral dat ik nogal zoet kijk, maar misschien komt dat omdat ik naar hem keek. We moesten zorgen dat de wasmand niet in beeld kwam….

Op een dag word je wakker, is het twintig jaar later, heb je twee kinderen en je woont onder een steen. Dat was mijn grootste angst, twintig jaar geleden. Ik was weggelopen, vrijgevochten, klom op elke barricade die ik tegenkwam. Ik had geen huis en dus niets te verliezen. Ik kon me niet voorstellen dat ik…

Ik zag een vrouw op tv die zei dat je geen foto’s van kinderen online moet zetten. Ze had het nog niet eens over naakte kinderen. Ze had het over kiekjes van gewone, schattige, aantrekkelijke, blozende kotertjes. Omdat je niet weet wat mensen ermee gaan doen. Wijze woorden, zo leek het, want deze mevrouw keek…

Het stormt, we hebben als een bundeltje handen en voeten geslapen, kinderkrullen in mijn neus en bij het opstaan bleef Milo als een aapje plakken. Zo ontdekten we de eenden die op de rand van de gangboorden de storm weerstaan. Na enig argwanend knipperen (oogleden van onder naar boven in plaats van andersom) bleven ze…

De verhalen die ik hier zou kunnen schrijven. Ze buitelen door mijn hoofd als kleine kinderen die voor het eerst naar school gaan en na afloop niet kunnen stoppen met tetteren. Zoals Milo, die aan zijn derde week basisschool bezig is. Alsof er een zoekmachine in zijn hoofd zit die geen onderscheid kan maken tussen…

Ze zeggen dat klaprozen groeien op omgewoelde grond. Grond waar oorlog is geweest, toegedekt door de tijd; daar groeien de klaprozen. Omdat de oorlog nooit helemaal verdwijnt. Gisteren ging ik naar het AMC om over Milo te vertellen aan verpleegkundigen in opleiding. Ik zag er tegenop, maar ik ging toch. Beter huilend vertellen over de…

Weg is genomineerd voor de Dioraphte Literatour Prijs!  

Ik: ‘We gaan met de andere pont, Milo, anders zijn we te vroeg bij ..hullie.’ Milo: ‘Bij zij.’ Ik: ‘Wat?’ Milo: ‘Bij zij. Het zijn meisjes.’

Ik sta achteraan en het is al best warm. Natasja vond het niks, ik wel. Er is iets met die warmte, met yoga, met die concentratie, een uur lang. Niet dat het me lukt, vooral vandaag niet, mijn gedachtes als belletjes in een glas water, dat stil en sereen zou moeten zijn. Jammer dat er…

Gisteren werd ik gezakkenrold. Ik stapte net uit de tram en het viel me al op dat de man voor mij niet uitcheckte. Hij liep zonder bliepje door de tramklapdeurtjes. Niet dat ik daar veel van vond, het viel me gewoon op. Zodra hij de laatste stap uit de tram had genomen bleef hij staan…

Ik overweeg een digitale agenda, maar kan me niet goed voorstellen waar ik mijn afspraken laat, als ik ze maak aan de telefoon en niet bij de computer ben. Dan roepen we tijden, dan zeg ik; dat zoek ik even op, en dan hou mijn agenda dus tegen mijn oor. Verder is hier veel stilte tussen…

Ik verstuurde de papieren voor een sportclub van Aran naar een opdrachtgever, omdat ik dacht dat het de overeenkomst van opdracht was, ik bond met tie-wraps een groen meisjesmandje aan mijn fiets wegens gebrek aan tas-ruimte, waardoor mijn stuur niet meer wil draaien en waar geen kinderbeentjes onder passen, en die fiets ís al zo…

Afzeggen, dat moet nogal veel als je man gekneusde ribben heeft en in het algemeen wat wankel is. De dierenarts (we mochten verzetten), theaterbezoek (zeer baluh), tennisles (ze waren boos). Autorijden door de stad doe ik ook opeens. Naar t OLVG vandaag en eerder naar de dokter drie straten verderop, inclusief de jongetjes die keer,…

Vandaag herinnerde hij zich iets beter de kindjes van gisteren en die kwamen ook allemaal weer binnenlopen. Dat was fijn. Bovendien was er duplo. En een toren waar autootjes af konden rijden. We knuffelden en zwaaiden en ik fietste weg. Zelfs Broccoli mauwt niet meer zo klagelijk.

Ochtend, 27 maart, een fier zonnetje, een jammerende Broccoli achterop de fiets. Broccoli is de kat, haar broer heet Mo. Broccoli’s driejarige naamgever zit voorop diezelfde fiets en luistert aandachtig naar het kattengeweeklaag. Ze roept Moooooo, stelt Milo vast. Ze mist haar broer. Om er daarna waarschuwend aan toe te voegen dat hij niet naar…

Gistermiddag kwamen mijn ouders na een familiebezoek in Utrecht op de terugweg langs de boot. Op ziekenbezoek bij Ed, terwijl ik net een dagje vrij worstelen met de kinderen achter de rug had, die van slag zijn omdat Ed altijd op zaterdag met ze gaat sporten, en ze nu in plaats daarvan met mij zaten…

‘Uit de vaart halen’ bedacht ik me, dat is toch wel een lievelingszin van heel vroeger, van voordat ik wist dat je lievelingszinnen kon hebben. Vervolgens waaide ik bijna een auto in bij de noordelijke rotonde, het Oostveer, dat dus nog wel in de vaart was, had ik al achter me gelaten. Ik borstcrawlde door…

Alle bomen in Amsterdam zijn op. De lantaarnpalen ook. Milo heeft een T. rex

Maar ik had geen tijd om te mijmeren want ik moest naar huis om risotto te koken en dat vond Milo heerlijk en Aran zo vies dat hij niks at. Toen hebben we, na enig wikken en wegen, afgesproken dat je één gerecht mag kiezen dat je echt zó vies vindt dat je het niet…

Mijn fysiotherapeut is een wonderman. Hij repareerde mijn rug door aan mijn heup te trekken -dat was best eng, maar wat werkt mag eng zijn- en hij is er nu van overtuigd dat die schouder die het al honderd jaar niet meer doet, toch nog te fixen is. Er zijn niet veel mensen die goed…

Terwijl aan de overkant van de oceaan een heel continent in zee dreigt te verdwenen, concentreer ik me hier op nieuwe verhalen. Verhalen die het gat na Weg moeten opvullen. Verhalen die iets nieuws vertellen, die mij iets nieuws vertellen, die maken dat ik weer begrijp wat ik aan het doen ben – behalve dropjes eten. Links…

Vijf vuilniszakken met, ja wat eigenlijk, kinderspeelgoedonderdelen. Of deeltjes, het flupje dat op het fluitje van het toch al twijfelachtige in China gemaakt plastic gevalletje moet. Het dingetje dat aan de shovel van die misschien niet eens meer vindbare ene auto hoort (maar er steeds afviel), waar toen zo heel lang mee is gespeeld. Gelukkig…

Ik droomde vannacht dat Arans tand eruit was. En dat die van mij er toen ook uit ging. Allebei een gat in onze mond. Zo precies weet ik dat gevoel van vroeger nog. Dat je tong de hele tijd naar dat scherpe randje ging. De hele tijd duwen en wiebelen. Dat ik een touwtje aan de deur…

We rijden door de storm. Aran en ik op onze fiets, Milo bij mij voorop, als een geel boegbeeldje. We zijn op weg naar Liv, het speelvriendinnetje van Milo. Milo verheugt zich er al de hele week op. De hardste regen en wind raakt ons op de verbindingsdam. De fietser voor ons zwiept bijna het…

Na de tandartsentocht door naar het schoolophalen, razendsnel omkleden en verder naar het trouwen van Es en Hes. Dat deden ze goed. Met een bootje, in de zon, een kade vol publiek, twee terrastronen, omringd door bevriende kroegtijgers, met dieren als toepasselijk trouwthema. Femke had een waanzinnig mooie taart gemaakt, die ook van binnen tijgerstrepen had….

Ik vind het elke dag een enorme luxe; hier naartoe fietsen, en dan met zo’n pasje een heleboel deuren openen, trappen op, hup door naar het kamertje waar mijn computer staat. Ik woon waar mijn computer is. In een warm klein galmend kamertje dus, maar het Vondelpark is maar mooi mijn achtertuin (als ik dit…

‘Waarom moeten wij alles leren en kunnen spinnen alles al?’ Dat vroegen Aran en ik ons af op de fiets op weg naar de supermarkt, om voor de school uit al boodschappen te hebben gedaan. Iets met leeftijd misschien, dat een spin geen tijd heeft om te leren spin te zijn omdat hij dan al…

Ze denken bij school natuurlijk; weet je wat, straks met de vakantie krijgen al die ZZP-ende ouders het lekker druk met kinderen thuis enzo, gaan we ze nu al helpen oefenen. Studiedagen, sportdagen, sportexamens, borrels, hoe doen mensen dat?! En dat je het dan zelf erger maakt. Ik had me, luisterend naar mijn ontaarde moedergevoelens,…