6. Zondagskiem

Het liefst ontstaan mijn verhalen op reis. Maar dat kan niet altijd.
Een goeie tweede is de nacht. Er is in mijn hoofd maar een klein stapje nodig om van piekeren naar maken te gaan. Dat heb ik geoefend. Kwestie van vaak wakker liggen en veel piekeren – en dan steeds, middenin het gepieker, tegen jezelf zeggen: nu een verhaal.
Ik zeg niet dat dit voor iedereen zo moet werken. Maar voor mij werkte het. Zoals die geweldige actrice Sacha Bulthuis een steentje in haar schoen deed als een rol haar te makkelijk af ging. Een zelf ontdekte werkwijze. Een dun lijntje op een kaart vol dikke strepen.
Het lukt niet altijd, het gaat niet vanzelf. Maar net als bij koorddansen (ik zag gisteren een man met een lange lijn tussen twee bomen in de harde wind), word je er haast onmerkbaar beter in.

De opdracht van vandaag: zoek de kiem van een verhaal. Het mag een zin zijn. Een gedachte. Dan ben je er al. Koester die kiem. De zon schijnt, het is lente. Er is genoeg om je zorgen over te maken. Er is genoeg om te koesteren. Het verhaal van mij zou het verhaal van die koorddanser op dat hele lange koord in de wind kunnen zijn.
‘Ik snap nu waarom het dansen heet,’ zei Milo.

(Bijna) elke dag geef ik een schrijfopdracht. Heb je een vraag of wil je gratis feedback, mail me